چرنوبیل، نیروگاهی روی لبه ی تیغ

نیروگاه اتمی چرنوبیل در تاریخ 26 آوریل 1986 دچار یک حادثه شد. حادثه ای که بزرگ ترین فاجعه ی اتمی نام گرفت. ساختمان راکتور شماره ی 4 این مجموعه در طی یک تست دچار حادثه شد که موجب انفجار و باز شدن هسته ی راکتور شد. دومین قسمت این فاجعه پخش شدن ابر های رادیواکتیو در سراسر اروپا بود که این مواد توسط باران بر روی افراد فروریخت. این فاجعه ی به همین جا ختم نمی شود. معمولا در حادثه های نیروگاه های اتمی هسته ی راکتور با افزایش دما ذوب می شود و در قسمتی از ساختمان راکتور به نام تله های مذاب وارد می شود ولی طبق تحقیقات ظاهرا این سازه یا اختراع نشده بوده یا این که این راکتور فاقد این سازه بوده.در هر صورت سوخت جداره ی هسته را ذوب می کند و اگر در خارج از هسته آب وجود داشته باشد با تماس این دو ماده با اختلاف دمای بسیار بالا انفجار ترمودینامیکی رخ می دهد که می تواند 3 راکتور دیگر را هم منفجر کند سازه ی این راکتور به شکلی است که استخر های آب پشتیبان در زیر هسته قرار گرفته است. خوشبختانه آب این استخر ها به موقع خالی شد. سوخت ذوب شده پس از مدتی به کفه ی بتنی سازه ی نیروگاه رسید که در صورت رد شدن از آن می توانست آلودگی را در آب های زیر زمینی و خاک پخش کند که خوشبختانه از این فاجعه با خنک کننده های نیتروژنی جلوگیری شد و پس از آن برای جلوگیری از انتشار الودگی سازه ای به نام تابوت سنگی یا تابوت سنگ اهکی بر روی سازه قرار گرفت

در هفته ی گذشته مجله ی ساینس لایو (livescience) مطلبی را منتشر کرد که در اتاقی در زیر زمین این راکتور مقدار نوترون های ازاد رو به افزایش است. مقدار این نوترون ها نشان دهنده ی مقدار فعالیت هسته ای است زیرا با شکافت هز اتم اورانیوم چند نوترون آزاد می شود که می تواند تحریک کننده ی واکنش زنجیره ای باشد. به صورت خلاصه این افزایش نوترون می تواند به عنوان زنگ خطری برای انفجار دوباره ی این راکتور باشد. این سوخت محصور شده در این سازه ی تخریب شده شروع به فرآیندی به نام اسمولدرین کرده است اسمولدرین نام نوعی سوختن بدون شعله است. مجله ی The Hill به نقل از ماکسیم ساولیو نوشته است که این افزایش ممکن است منجر به انفجار دوباره ی این راکتور و وقوع یک فاجعه ی دیگر شود و NSC اعلام کرده که مقداری از این انتشار نوترون کم شده است پس ممکن است این مشکل به صورت خود به خود حل شود